Иннокентьев Иван Иванович

Иннокентьев Иван Иванович — суруйааччы, драматург, суруналыыс.

Олоҕун олуктара

1957 сыллаахха кулун тутар 21 күнүгэр Кэбээйи улууһун Кэбээйи сэлиэнньэтигэр төрөөбүт.
1980 с. — Иркутскай гсоударственнай университет журналистика салаатын бүтэрбит.
1980 с. — «Молодежь Якутии» хаһыакка корреспонденнаабыт.
1983 с., ахсынньы — Саха Сирин суруйааччыларын Сойууһугар үлэлээбит.
1991 с. —«Полярная звезда» сурунаал редакциятыгар проза салаатын сэбиэдиссэйэ.
1992 с. — Россия суруйааччыларын Сойууһун чилиэнэ.
1996 сылтан «Илин» сурунаал главнай редакторын солбуйааччыта, хас «Чуораанчык» («Колокольчик») главнай редакторын солбуйааччытынан үлэлиир^[1].

Дьиэ кэргэнэ, аймахтара

Кэргэнэ — Агафья Афанасьевна^[2].
1 оҕолоох — Анастасия^[2].
Хос эһэтэ — Кэбээйи улууһун ытык кырдьаҕаһа Сулус-Ньукулай. Бигэ олохтоох, киэҥ хаһаайыстыбалаах ыал хаһаайына эбит.^[2]
Эһэтэ — Иосиф-Уоһуйдаан, Сулус-Ньукулай уола, Кэбээйи Матаҕа ойуунун үөрэнээччитэ эбит. Нам улууһугар Модут сэлиэнньэҕэ көмүллүбүт.^[2]

Айар үлэтэ

Суруйааччы «Древо» кинигэтэ

Айымньыларын нуучча тылынан суруйар.
Аан маҥнайгы хоһоонноро, кэпсээннэрэ күн сирин 1970 сыллаахха көрбүттэрэ. Бастакы сэһэнин кинигэтэ «Куст» 1990 сыллаахха бэчээттэммитэ.

Тылбаасчыт

Нуучча тылыгар биллиилээх юкагир суруйааччыта Николай Курилов новеллатын, П. Аввакумов «Единожды потеряв…» сэһэнин, эдэр суруйааччылар айымньыларын тылбаастаабыта.

Айымньылара театр сценатыгар

«Дьай. Дьол. Имэн», П. А. Ойуунускай аатынан Саха драматын театра (1997)
«Көрбүөччү», П. А. Ойуунускай аатынан Саха драматын театра (1999)
«Тринадцать дней творения», Ньурба драматическай театра (2000)
«О Соломоне Мудром, Александре Македонском и Весах Мироздания»^[3] (П. А. Ойуунускай айымньыларынан), А. С. Пушкин аатынан Нуучча драмтеатра (2003)
«Таро — добрый странник», Көр-күлүү уонна сатира государственнай театра (2006)
«Ким эрэ ким…», Ньурба драматическай театра (2006)

Библиография

«Куст, который грел». Повесть.Рассказы, сказки. — Якутск:Кн. изд-во, 1990 — 110 с.
«Некто и Некий» Повести. Пьесы. Сказки. Рассказы. — Якутск: Бичик, 1994 — 176 с.
«Проклятые воители» (2001)
«Свинцовая пушинка» (2005)
«Древо». Рассказы. — Дьокуускай: Бичик, 2007 — ISBN 978-5-7696-2689-9

Наҕараадалара уонна ытык ааттара

Саха Өрөспүүбүлүкэтин культуратын үтүөлээх үлэһитэ
Саха Өрөспүүбүлүкэтин суруналыыстарын «Көмүс куорсун» бириэмийэтин лауреата
Россия Улахан литературнай бириэмийэтин лауреата (2012)

Иван Иннокентьев олоҕуттан кэрэхсэбиллээх чахчылар

Былыргы маллары мунньар эбит. Дьиэтээҕи түмэлигэр ийэтиттэн хаалбыт күндү мал-сал мунньуллубут: эргэчээн «Зингер» иистэнэр массыына, мас иһиттэр, саха уустара оҥорбут үрүҥ көмүс ньуоскулара, саха үрүҥ көмүс симэҕэ^[3]. Ону таһынан сыаналаах экспонаттар: Г. В. Никифоров — Маньыаттаах Уола тутта сылдьыбыт алтан самовара, И. Пестряков бэлэхтээбит XVIII үйэ өтүүгэ о. д. а. маллар баар эбиттэр^[1].
ССРС суруйааччыларын Сойууһугар киирбитин туоһулуур суруйааччы билиэтин нүөмэрэ 00777. Сойуус суоҕун да үрдүнэн бу «дьоллоох» нүөмэрдээх билиэтэ туһалыыр эбит.^[3]
Сурукка хаһан да шариковай уруучуканан туттубатах, уруучуката гелевай буолуохтаах, ол суоҕугар харандаас эбэтэр куорсуннаах уруучуканан суруйар. Айымньыларын, сарсыарда 4 чааска туран, чэбдик төбөтүгэр суруйар эбит. Аны компьютеры туһаммакка, булгуччу кумааҕыга эрэ суруйар.^[3]
Саха худуоһунньуктарын хартыыналарын мунньар. Дьиэтин эркинин Афанасий Осипов, Исай Капитонов, Михаил Старостин, Владимир Беляков, Иннокентий Пестряков, Юрий Спиридонов, Дьулустан Бойтунов о. д. а. худуоһунньуктар хартыыналара киэргэтэллэр.^[1]
Хос эһэтэ, Сулус-Ньукулай, олоҕун устата халлааҥҥа сулустары (!) аахпыт. Ахсаанын кыайаары, халлааны өлүүскэлэргэ араарбыт эбит. Өлөрүн диэки халлаан сулуһун ситэри аахпатым эрэ диэн кэмсинэр эбит.^[2]

Быһаарыылар

Сигэлэр

[sn2-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 SakhaNews:«Иннокентьев Иван Иванович:„Прозаик, драматург. Член Союза писателей России“»

[sn-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 SakhaNews:«Иван Иннокентьев:„Совесть — это кусочек Неба в человеке…“»

[rasp-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 SakhaNews:«Иван Иннокентьев: слова Валентина Распутина меня окрылили…»

[1]

[2]

[3]